Ruchliwe dzieci zwykle nazywane są „żywym srebrem”. Wszędzie ich pełno, nie mogą usiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Robią sto rzeczy na raz i nic nie doprowadzają do końca. Nadpobudliwość, problemy wychowawcze i niegrzeczne zachowanie nie oznaczają jeszcze, że u dziecka można zdiagnozować ADHD, czyli Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Jakie są objawy tego zaburzenia?

Czym jest ADHD?

Zespół ADHD to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Bardzo często rodzice twierdzą, że ich dziecko ma taki zespół, choć nie do końca wiedzą, co to oznacza i żaden lekarz tego nie potwierdził.

Wbrew pozorom ADHD nie wynika ze stylu życia rodziny, prowadzonej diety, czy błędów wychowawczych popełnionych przez mamę lub tatę. Trudno powiedzieć, dlaczego niektóre dzieci są nadpobudliwe i mocno absorbują otoczenie swoim zachowaniem. Są postrzegane jako niegrzeczne i niewychowane, choć to nie do końca wina ich samych czy rodziców tych maluchów. Część z nich wyrośnie z ADHD i nauczy się współżycia społecznego, a innym trudno będzie zapanować nad emocjami, nawet będąc dorosłymi ludźmi.

Jak rozpoznać ADHD u dziecka?

Istnieje wiele objawów charakterystycznych dla ADHD, ale muszą one występować w odpowiednim nasileniu, aby można było mówić o takim zespole. Dziecko z ADHD nie potrafi usiedzieć w miejscu, zawsze biega, a nie chodzi, miewa kłopoty z pójściem spać, macha rękami i nogami, miewa koszmary senne, jest bardzo gadatliwe, łatwo się denerwuje i rozprasza. Maluch będzie mniej poważny od swoich rówieśników, może wykazywać nadwrażliwość na dźwięki i nieporadność przy poruszaniu się. Często będzie wtrącać się do rozmowy dorosłych, nie będzie umieć czekać na swoją kolej. Bywa, że dziecko z ADHD jest agresywne, wszystkiego musi dotknąć, ma kłopoty z przestrzeganiem zasad i trudno właściwie przewidzieć, co zrobi w danej chwili. To tylko jedne z wielu objawów, mogących wskazywać na występowanie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.

Wychowanie dziecka z ADHD nie jest łatwe, zwłaszcza z uwagi na postrzeganie takiego malucha przez otoczenie. Należy uodpornić się na krzywe spojrzenia i docinki innych osób, robić swoje. Najważniejsze powinno przy tym pozostać dobro dziecka.